Όταν ο Christopher Cross εμφανίστηκε στη μουσική σκηνή στο τέλος του 1979 με το βραβευμένο με Grammy ομώνυμο άλμπουμ του, έμοιαζε περισσότερο με τραπεζίτη ή ασφαλιστή, παρά με τον μέσο rock star.

Παρ’ όλο που είχε απογαλακτιστεί από τους ήχους του κλασικού ροκ της δεκαετίας του ’70, Steely Dan, η easy-listening No. 1 επιτυχία του 1980 «Sailing» ήταν σαν ένα χαλαρό νανούρισμα.

Αλλά όπως εξηγεί ο ίδιος ο Cross στη νέα ταινία Yacht Rock: A Dockumentary, ήταν στην πραγματικότητα πολύ πιο σκληροπυρηνικός από ό,τι ακουγόταν ή φαινόταν. Στην πραγματικότητα, το εκπληκτικό ντεμπούτο άλμπουμ του ίσως να μην είχε δημιουργηθεί ποτέ, αν δεν είχε την ικανότητα να πουλάει ναρκωτικά – και να τα καταναλώνει.

«Τα αρχικά demo που έκανα, όλα τα τραγούδια κατέληξαν στον δίσκο», λέει ο 73χρονος Cross στο ντοκιμαντέρ, το οποίο έκανε πρεμιέρα στις 13 Νοεμβρίου στο φεστιβάλ DOC NYC. «Χρηματοδοτούσα τα πρωτότυπα τραγούδια μου πουλώντας χόρτο. Είχα μια πολύ επιτυχημένη επιχείρηση με χόρτο, και αγόρασα ένα κασετόφωνο και μερικές κονσόλες και άλλα πράγματα και επένδυσα σε ένα στούντιο στο Όστιν».

Κατέληξε να στείλει την κασέτα του σε λάθος άτομο στη Warner Bros. Records – έναν βοηθό που του άρεσε τόσο πολύ που πήγε για φαγητό με τον Lenny Waronker, τότε επικεφαλής του τμήματος A&R της εταιρείας, και τον ανάγκασε να ακούσει την κασέτα στο αυτοκίνητο.

«Ο Lenny μου είπε χρόνια αργότερα ότι αν απλά το είχα στείλει στο A&R, θα είχε απορριφθεί εντελώς, επειδή δεν δέχονταν πραγματικά τίποτα. Οπότε ήταν αρκετά ευτυχές το γεγονός ότι την έστειλα στον λάθος άνθρωπο», λέει ο Cross.

Θα είχε μια βραχύβια αλλά σημαντική καριέρα. Το ντεμπούτο άλμπουμ του πούλησε πέντε εκατομμύρια αντίτυπα, παρήγαγε τέσσερα επιτυχημένα singles («Ride Like the Wind», «Sailing», «Never Be the Same» και «Say You’ll Be Mine») και κέρδισε πέντε Grammy, συμπεριλαμβανομένου του άλμπουμ της χρονιάς. Το πέμπτο του single, το «Arthur’s Theme (Best That You Can Do)» του 1981, θα έφτανε στο Νο. 1 και θα κέρδιζε ένα Όσκαρ.

Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’80, η εποχή του Cross στα charts είχε σχεδόν τελειώσει, παρά το ευοίωνο ξεκίνημά του στην αρχή της δεκαετίας. Όπως η καριέρα του, έτσι και το πρώτο single του άλμπουμ του, το «Ride Like the Wind», το οποίο έφτασε μέχρι το Νο. 2 στο Hot 100 του Billboard και έγινε ένα κλασικό yacht rock (με τους Doobie Brother και τον καλό φίλο Michael McDonald στα δεύτερα φωνητικά), είχε επίσης ένα ξεκίνημα που τροφοδοτήθηκε από τα ναρκωτικά.

«Έπαιζα σε ένα κλαμπ στο Χιούστον. Παίζαμε το ‘[Nineteen Hundred and Eighty Five]’ του [Paul] McCartney των Wings, και στη μέση αυτού του τραγουδιού, άρχισα να κάνω αυτό [μιμείται τον ήχο του ‘Ride Like the Wind’] και ο κόσμος τρελαινόταν. Άρχισαν να χορεύουν και να κινούνται. Φαινόταν να συνδέεται πραγματικά με το κοινό, οπότε απλά τζαμάραμε με αυτό το riff».

Συνεχίζει: «Οπότε μετά οδηγήσαμε από το Χιούστον στο Όστιν για να ηχογραφήσουμε, και καθόμουν στο μπροστινό κάθισμα του βαν και είχα πάρει LSD, και έγραψα τους στίχους του ‘Ride Like the Wind’, οδηγώντας από το Χιούστον στο Όστιν, με LSD».

ΠΗΓΗ: Instyle